Dag 3, vroeg uit de veren!

Vanmorgen lekker vroeg wakker, uur of 5, het werd al licht en slapen lukte niet meer dus om half 6 trok ik de stoppen uit de luchtbedden zodat Matthijs ook wakker werd en ruimden we de boel op. Eten hadden we niet alleen een snelle jelle die we deelden en een half flesje cola van gisteren dus vlug in onze kleren geschoten, waterflesjes gevuld en wegwezen!  6:15 liepen we de camping af richting de volgende die in de buurt van Robertville lag, toch wel bijna 20 km verder. Gelukkig veel in de schaduw kunnen lopen want ondanks dat we erg vroeg op pad gingen werd de zon toch al snel heet. Matthijs kreeg al snel last van zn voeten, de onderkant ging erg zeer doen en ik bedacht me toen iets te laat dat zn steunzolen thuis waren blijven liggen. Langs de kant van de weg maakten we zelf een nood-zooltje van maandverband wat ik gelukkig in overvloed bij me had en ongeveer precies zijn schoenmaat was en bonden dat met leukoplast onder zn zere voet. Matthijs vertrouwde de plakstrook niet helemaal... Het liep stukken beter en na een stuk door bos en een flink eind langs een redelijk drukke autoweg naderden we eindelijk Barak Michel. Een restaurant waarvan we hoopten dat ie open was smorgens vroeg zodat we om half 10 eindelijk even normaal konden ontbijten. Gelukkig, hij bleek open en ze spraken er zelfs een aardig woordje over de grens bleek toen ze op mijn gebrekkig engels reageerden met: 'spreek je ook nederlands?'  Ik bestelde 2 uitsmijters zodat we er weer even tegenaan konden.

Daarna naderden we al snel een mooi natuurgebied, de hoge venen, nou dat hebben we gemerkt. Dat het hoog was én dat het veengrond was!  Of dat we in een moeras wegzakten, zo raar bewoog de droge grond onder onze voeten! Nadat Matthijs nog een paar meters extra erover heen en weer liep wat nu makkelijk ging met zo'n ultra absorberend voetbed, gingen we snel verder want we hadden best nog een stuk te gaan. Veel prachtige vlinders maar ik had beloofd 5 foto's per dag te maken en daar was ik stiekem al een heel eind overheen dus ik keek snel de andere kant op...daar zagen we een uitkijktoren met een restaurantje waar we een lekker glas ijskoude limonade dronken voor we ons aan de flinke klim in de toren waagden waar we wel een prachtig uitzicht hadden. Het laatste stuk naar de eerstvolgende camping was alleen maar dalen dus dat was wel prettig voor de laatste kilometers richting Ovifat. Toen we eindelijk in het dorpje van 3 huizen en een schuur aankwamen snapten we niet dat er nergens eens een keer die camping aangegeven stond. We vroegen het diverse keren, maar niemand wist ook van het bestaan van de camping af... Oeps...dat was wel vreemd! Toen we uiteindelijk bij een benzinepomp voor de zoveelste keer ophalende schouders te zien kregen besloten we nog een kilometer of 4, 5 door te lopen naar de volgende camping in Robertville. Maar toen we eerst nog van een ijsje zaten te genieten zag ik opeens een wegwijzer met de campingnaam erop! Tóch een camping dus! We volgden de borden en stonden 3 min later op het parkeerterrein....van een sjiek 4sterren hotel! Dat was niet echt wat ik in mn gedachten had al had Matthijs er geen moeite mee want hier hadden ze bijna zeker wifi en dat moest je op een camping steeds maar afwachten... Toch maar doorgelopen naar de camping die iets verderop zou zijn en laten we toen wéér naambordjes van die onbekende camping tegenkomen! We liepen het pad op maar t was akelig stil... Geen gehoor ook toen we aanbelden en toen we door liepen naar achteren zagen we dat er amper 6 caravans stonden terwijl er plek was voor wel 30. Er zat een man buiten en ik vroeg of t de eigenaar van de camping was, nou dat was ie niet maar zo gedroeg hij zich wel... Ik mocht een plekje gaan zoeken en dan zou hij ons wel even wegwijs maken op de camping die er toch wel heel erg verlaten uitzag. De douchejes en wc's zagen er wel fris uit en we besloten toch te blijven. We gingen onze spullen uitpakken en de gezellige buurman bood ons wat te drinken aan. Binnen een half uur had ie zn hele levensverhaal verteld en wist ie te vertellen dat ik adhd (???)  had terwijl ik mn mond nog niet eens open had gedaan. Toen hij klaar was met zn betoog lukte het mij eindelijk om te vragen of er iets in de buurt was om wat te eten te halen en toen kwam er een verhaal over een geweldig goeie snackbar op loopafstand. Hij zou wel even meelopen en besloot daar terplekke om ook mee te eten samen met zn zoon van 21.... Onder t eten werd Matthijs opeens niet lekker, of t de warmte was of pijn, geen idee maar hij ging bijna tegen de vlakte. Hij kreeg keelpijn en had opeens een opgezette hals...best even eng.. Die man bleek paronormale gaven te hebben (???) en wist precies wat Matthijs mankeerde, hij had een paniekaanval (???) Okee..t zal wel.. Matthijs had even gelegen en zag het gelukkig wel zitten om die paar minuten terug te lopen dus dat hebben we rustig gedaan. Ik had even flink spijt dat we onze tent naast die praatgrage paranormale limburger hadden gezet want ik wist niet goed wat ik van m moest denken... Hij luste erg graag een biertje had ik gemerkt en werd steeds vrijer. Ik mocht mn was wel bij m in de caravan hangen en ik moest flink voet bij stuk houden dat ik mn onderbroeken toch echt liever buiten in zon hing die natuurlijk bijna onder was gegaan dan bij hem binnen... Misschien was ie ook gewoon erg vriendelijk en zocht ie alleen wat aanspraak op deze verder echt uitgestorven camping maar ik besloot vroeg te gaan slapen en morgen weer lekker vroeg te vertrekken tot lichte verbazing van Matthijs want ik had hem net verteld dat we morgen niet vroeg op hoefden ivm een korte wandeldag...