Een nieuw avontuur...

Een beetje zenuwachtig werd ik wakker. Vandaag ging het gebeuren. Reinier ging me droppen! Niet zomaar ergens maar op de Brunsummerheide! Nadat we eerst samen de caravan leeggeruimd hadden en de auto volgeladen bracht Reinier me een stukje op weg en zou ik vanaf de Brunsummerheide naar Eygelshoven lopen. Daar was het startpunt van de Duch Mountain Trail die ik voor deze vakantie gepland had. Het was even twijfelachtig of het wel door kon gaan maar na kontakt met alle campings bleek dat ik hem niet hoefde te annuleren. Ik kon gewoon gaan wandelen. Het was gelukkig droog, en zonnig. Heel erg zonnig. Voor de eerste 7 km had ik geen leuke route dus dst was eigenlijk wel een beetje afzien. Verstand op nul en gaan. Toen kwam ik bij eygelshoven maar het was npg een hele toer om op het station te komen. Gps gaf een route aan via een autosnelweg. Ik checkte even of ik niet de weg naar het ziekenhuis had ingetikt maar de fout lag niet bij mij. Na 2 km o nodig heen en weer gelopen te hebben zag ik uiteindelijk een fietspad en zo kwam ik toch via een enorme omweg dan weg, bij het station.  Eerst even een selfie natuurlijk en dan op zoek naar het eerste vlaggetje. Blauw-wit dit keer. Ik moest een klaphek door maar achter dat klaphek zag ik weinig voetpad...hoewel...ik zag toen ik iets beter keek toch een heel smal strookje wat je bijna geen pad kon noemen dwars door het onkruid heen.  Ik vond het gelijk al helemaal leuk!  Niks geen asfalt, gewoon dwars door de wildernis! Bramen, distels, brandnetels! Voor ik de eerste kilometer had afgelegd zag ik er al niet meer uit. Overal schrammen en jeukende bulten! Maar ik liep enthousiast door! Leuke paadjes en spannende weggetjes! Helemaal leuk! Tot ik aan de voet van de Wilhelminaberg aan kwam. Toen werd het serieus. Dwars door een beekje en kaarsrecht omhoog! Anders dan op handen en voeten ging bijna niet en ik keek naar niet achterom hoe ver ik al was want alleen als ik daaral aan dacht werd ik draaierig. Even flink zweten en toen zag ik gelukkig een normaal pad voor me. Maar daar moest ik niet op verder, alleen oversteken en aan de overkant weer recht omhoog het bos in!  Na een pittige klim stond ik eindelijk boven!  Een prachtig uitzicht over de omgeving!  Je kon hier ook alleen een rondwandeling maken van 5 km en dat was ik eerst wel van plan maar om nou eerst weer beneden zien fe komen en dan weer opnieuw naar de top?? Nee toch maar niet. Ik had al wel genoeg uitdaging. Ik wilde tenslotte ook wel voor donker op mn logeeradres zijn. Het was bijna nog moeilijker om weer beneden te komen dan boven. De route stond erg slecht aangegeven. Òf ik was al gelijk verkeerd gelopen, dan zie je ook geen vlaggetjes meer natuurlijk. Ik dacht dat ik het juiste hele smalle zigzagpaadje naar beneden had gevonden maar halverwege kwamen 3 stoere mannen op mountain-bikes me tegemoet rijden. Ik weet niet wie er harder schrok maar ik zat waarschijnlijk niet op mn pad. Ik dook even in de struiken zodat de mannen me konden passeren en vervolgde mn pad toch maar al slingerend verder naar beneden. Ik moest bij een manege uitkomen en dat gebeurde gelukkig en daar zag ik ook weer een blauw-wit vlaggetje! Ik vervolgde snel mn weg richting Kerkrade en kwam via allerlei leuke paadjes langs beekjes en over bruggetjes in een mooi stuk bos terecht. Maar toen hoorde ik een iets angstaanjagend geluid. Was t een brullend hert?  Was t een vliegtuig?  Nee het was onweer! Hè bah! Niet net nu...in het bos, onder bomen en langs het water... Het begon ook vrij snel best flink te regenen. Ik probeerde wat te schuilen onder de bomen maar het regende zo hard dat dat niet veel uithaalde. Ik had in mn routebeschrijving iets gelezen over een kapelletje. Ik besloot vlug verder te lopen in de hoop dat dat kapelletje dichtbij was en ik daar kon schuilen. Het was nog wel even een flinke trippel, omlaag, omhoog en nog verder omhoog maar eindelijk zag ik een soort van grote paraplu in het bos waar ik in ieder geval even kon schuilen en in mn boekje kon bladeren om te kijken waar ik ergens was want ik was het spoor inmiddels een beetje bijster. Terwijl het onweer flink doorrommelde ontdekte ik dat ik in een tempel stond. Nouja, het kon erger. Vlak bij de tempel was een begraafplaats en daar weer vlakbij een kappelletje. Nouja het had het formaat van een klein kerkje en omdat het nog flink regende en er ook een paar rake klappen vielen besloot ik nog even te schuilen. Toen het rustiger werd ging ik op een drafje verder en toen ik een trap achter het kapelletje afliep stond ik zowaar gelijk op het station van Kerkrade. Daar hield het op voor vandaag, met de route dan en ik liep van het station richting centrum om wat te eten. Ondertussen stuurde ik mijn logeeradres een sms om te laten weten dat ik er over een uur zou zijn. Een kwartiertje lopen van het terras waar ik zat, dat kon ik nog net hebben. Wel heel benieuwd waar ik zou komen te slapen. Rond 7 uur was dat duidelijk. De gastheer heette Ruud en was een man van een jaar of 70 schatte ik.  Of ie alleen woonde durfde ik nog wel te vragen...ja dus. Oke. Ik kreeg wat te drinken en we kletsten wat tot ik liet merken dat ik toch echt wel heel moe was en een flinke tocht achter de rug had. Ja dat wist ie, hij had m zelf ook al gelopen. Oke. Ik denk dat ik eerst even wil douchen probeerde ik dus maar...ja dat kan. Oke. 'Nou dan wijs ik je even waar je moet zijn.' Een flinke slaapkamer in victoriaanse stijl (ofzoiets) met prachtige meubels en 2 bedden. Aan 1 had ik wel genoeg en een douche. Ik kon gerust nog even beneden komen zitten maar ik wist niet hoe snel ik moest gaan douchen en slapen dus zijn uitnodiging wimpelde ik vriendelijk af. Ik belde Reinier nog even en om 21:00 uur vond ik het wel mooi geweest en kroop ik diep in onder het donzen dekbed...