Dag 10, Parc la Clusure!

Woensdagmorgen...het laatste stukje. Om 6 uur ging de wekker af. Ik kroop onder mn slaapzak vandaan, kroop uit de tent en begaf me naar het sanitairgebouw. Oja de code...daar had je t al! Het viel mee, mn geheugen werkt nog best kwam ik achter want de deur ging gelukkig open. Toen ik mn handen stond te wassen werd er opeens hard aan de deur gerammeld...ik deed maar open en een vrouwtje in nachtpon kwam snel binnen, en mompelde nog iets over 'de code...de code...' Een ontbijtje zat er nog niet in want de cafetaria op de camping was nog gesloten en veel te eten hadden we niet bij ons. Een halve zak chips, wat noten en iets wat een reep chocola moest voorstellen maar vanwege de hoge temperatuur een bijna onherkenbare vorm had aangenomen. We vulden onze waterflesjes en dronken er ook allebei een leeg. We hoorden ondertussen de klok 7 keer slaan en liepen stilletjes de camping af. Vanaf hier geen route meer dus ik had via google maps opgezocht hoe we ongeveer moesten lopen richting plc. We gingen gelukkig snel goed zag ik via gps en liepen op ons gemak de laatste 10 kilometers. Dat lijkt niet veel maar lijken er hier wel 20 of meer. Helemaal als de blaren al op je voeten staan en met ongeveer 17 kilo op je rug en flink stijgende temperaturen. Ik dacht een stuk af te kunnen snijden door rechtdoor een bospaadje in te lopen maar na een paar honderd meter liep er opeens een losgebroken geit voor ons op t pad. Iets verder zagen we iets wat meer op een schuurtje leek dan op een woonhuis en het oogde allemaal erg rommelig maar blijkbaar liepen we bij iemand op t 'erf' en hield het bospad hier ook op. Het zag er wel stil en verlaten uit maar ik keerde liever om dan achterom te lopen om te zien of ik iemand zag. Matthijs stelde nog voor om over het prikkeldraad te klimmen en dwars door het weiland verder te lopen en even twijfelde ik maar ergens kwam er een gedachte opborrelen dat dat misschien toch geen goed plan was. We keerden om, liepen een stuk terug, gelukkig nu bergafwaarts en sloegen op een kruising af richting een grotere weg. Iets minder leuk lopen maar we wisten nu wel zeker dat we goed gingen. Het scheelde dat het zo vroeg was en daardoor misschien nog redelijk rustig. Ik verbaasde me als zo vaak over de enorme berg troep in de berm. Enorm veel flesjes maar vooral jupiler blikjes lagen voor het oprapen maar daar waagde ik me maar even niet aan en wou ik Matthijs niet aandoen al jeukten mn handen regelmatig behoorlijk. Maar er lag niet alleen troep in de berm. Ik wees Matthijs op een stukje papier, wilde het zelf niet oprapen omdat ik bang was vanwege het overgewicht op mn rug voorover de berm in zou kukelen, maar Matthijs snapte niet helemaal wat ik bedoelde omdat hij zonder bril niet zag waar ik naar wees. 'Daar ligt je zakgeld!' zei ik en verbaasd raapte hij het briefje van 5 euro op. Helemaal gelukkig met zo'n extraatje stopte hij het in zn zak, en liepen we snel verder want hij leek opeens geen zere voeten meer te hebben. 5 stappen later stopte ik alweer want weer een stukje papier in het gras dat er anders uitzag dan de rest van het afval wat er lag. Weer wees ik Matthijs erop en dit keer raapte hij een briefje van 20 euro op. 'Dat is je vakantiegeld' zei ik en nog blijer stopte hij het weg en wilde hij voorop lopen diep bukkend richting de berm, want een beetje slechtziend is ie best wel zonder bril, en hoopte hij natuurlijk nóg een briefje te vinden maar het bleef geen feest! Al fantaserend over wat hij met het financiele extraatje zou doen liepen we verder onder de steeds heter wordende zon. Gelukkig konden we al snel weer een stuk binnendoor zag ik via mijn gps en naderden we het voor mij al bekende dorpje Wavreille. Nu wist ik de weg wel zonder kaart dus ik stopte die weg in mijn tas. We besloten nog even te stoppen en bij gebrek aan een bankje ploften we midden op het asfaltweggetje neer. Ik appte naar onze buurtjes op de camping dat we er aankwamen en twijfelde of ik zou vragen of er een Raddler koud stond. Komt misschien een beetje raar over smorgens voor 10 uur... In het dorp zat een klein supermarktje waar we een broodje haalden en een pak chocomel want echt fatsoenlijk ontbeten hadden we eigenlijk nog niet en even later liepen we met een gevulde maag de laatste 4 km naar de camping. We werden er een beetje melig van en lacherig liepen we wat later 'onze' camping op richting het 'thuisfront' waar de koffie klaarstond en we onze wandelschoenen uit konden trekken. Al hadden we de route wat ingekort, beetje tegen mijn zin in maar vooral om Matthijs zn voeten een beetje sparen, onze missie was volbracht!