Daar gaat ie dan!

Een rit van 2 uur met de trein van Utrecht tot Groningen dus tijd zat om alvast te beginnen aan een 'nieuw verhaal'! Na een onrustige nacht vol storende geluiden van oa de luid kwakende kikkers in de sloot...(of was het nou lucht in de kachel?) En hongerige loeiende koeien in de wei begon ik zenuwachtig aan de dag. Nog wat kleine dingetjes op mn lijstje die nog niet afgevinkt waren dus daar ging ik eerst maar mee aan de slag. Ook nog 3x de inhoud van mn tas nalopen. Heb ik echt alles bij me? Niks vergeten? Wel fijn dat ik dan een vrij nuchtere man heb rondlopen die mij eraan hielp herinneren dat ik gewoon in nederland bleef en mocht ik toch iets over het hoofd gezien hebben is dat hoogstwaarschijnlijk gewoon in elk dorp dat ik passeer wel aan te schaffen. Of misschien heb ik wel veel te veel mee. Maar met minder dan 12 kilo gaat me gewoon echt niet lukken en mijn ervaring is dat je er snel genoeg aan went gedurende de wandeling. Rond koffietijd had ik nog een laatste afspraak waar ik eerst een beetje van baalde (ook dat nog) maar wat voor mij eigenlijk wel goed was anders had ik heel de ochtend zenuwachtig heen en weer blijven rennen waarschijnlijk en dit was een duidelijk moment van Ho! Stop! Klaar. Het is goed zo... Reinier bracht me naar de bus, ons laatste half uurtje samen voorlopig. Hoe romantisch bij de bushalte! :-)  en daar werd het al spannend: Het mondkapje. Als ik naar Groningen wilde met de trein omtkwam ik daar toch niet aan.  Nou had ik best een heel hip mondkapje aangeschaft maar het voelde toch een beetje raar om dat dan zo op straat, terwijl iedereen het kan zien, op te doen.  Zodra ik in de bus zat was dat rare eigenlijk gelijk weg want ik was natuurlijk niet de enige, iedereen die instapte had er 1 op dus tsa...boeiend... Wel kreeg ik voor ik bij de eerste halte was al jeuk aan mn neus en voelt het gewoon wat benauwd. Niet prettig in ieder geval. Uiteindelijk had ik al snel meer last van het ongemak dan dat ik het raar vond. Het gekke was, dat toen ik kort na het in de trein stappen mn mondkapje afdeed om een broodje te eten dat nog véél ongemakkelijker voelde! Ik had het idee dat iedereen naar me zat te kijken met zo'n blik van hé, doe jij eens snel je mondkapje weer op! :-D En natuurlijk kwam er precies ook nog een conducteur even in alle coupé's checken of alles oke was. Na een busrit van een goed uur kwam ik op Utrecht Centraal en kwam al vrij snel een trein rechtstreeks naar Groningen. Zonder overstap, dat is wel lekker. 

In Groningen een overstap op een Ariva trein naar Winsum en daar vandaan nog een stukje met de bus naar Pieterburen. Ik hoefde niet erg te zoeken naar welke bus ik moest hebben want ik was niet de enige wandelaar. Bij Pieterburen aangekomen werden we een stukje buiten het dorp al uit de bus gezet vanwege een omleiding dus de eerste kilometer warm lopen had ik al vast gedaan! De andere wandelaars, 2 stellen, poseerden om beurten bij het startpunt van het Pieterpad en ik greep mn kans. Even voor het gemak de corrona-regels vergetend stopte ik mn camera bij één van hen in de handen met de vraag of ze mij ook even op dat startpunt wilde vereeuwigen. Ik was ook blij verrast met de diverse terrasjes die ik zag in het centrum van het dorp, wat mij hoop gaf nog iets te eten te kunnen scoren. Ik had begrepen dat er 'niks' zat in Pieterburen maar dat heb ik niet goed begrepen zeker. Eerst mn tas maar eens op de camping droppen voor ik verder zou gaan, en die was niet moeilijk te vinden maar dat is vrij logisch in een dorp wat maar 1 straat heeft.  De camping ligt vlak naast een schattig kerkje en een prachtige botanische tuin. Nadat ik ingecheckt had op de camping en mn onderkomen voor deze nacht had opgebouwd verliet ik de camping omdat ik nog even naar 'de kust' wilde lopen. 3 km...best een heel eind hoor zei de mevrouw van de camping. 3 km?? Makkie dacht ik. Ik mocht een fiets lenen evt maar dat wees ik af. Ik heb tenslotte niet voor niks mn wandelschoenen aan! Eerst een rondje om de kerk, die was maar klein dus het rondje ook, en daarom besloot ik de botanische tuin die ernaast lag ook nog even door te lopen. Ik had het al snel gezien. Dat wil zeggen...alleen al in die tuin kon ik me best een week vermaken, zo veel prachtige bloemen, dus beter om snel verder te gaan richting de dijk en het wad. Na toch wel eerst stiekem nog wat bloemen-foto's te maken...      In het centrum van het dorp aangekomen gebeurde het! Ik was Pieterburen nog niet eens uit en ik lag al languit op straat! Notabene vlak voor een overvol terras. Ik sprong weer overeind, soort van dan, en liep vlug verder, iig het terras een eind voorbij om de schade te bekijken. Een bebloede knie en een gat in mn broek! 

Halverwege de wandeling naar de dijk had ik bijna even spijt dat ik het aanbod van de fiets niet had geaccepteerd. Ik zag namelijk een flinke donkere lucht aankomen en was bang voor een flinke bui om mn kop terwijl ik in the middle of no where loop met echt nergens plek om te schuilen. Eindelijk bereikte ik de dijk. Er liep een kudde schapen los maar dat leek me geen probleem en ik klom naar boven. Daar zag ik tot mijn teleurstelling niet de zee wat ik verwacht had. (Ik voel me nu ook echt heel dom)  maar er liepen nog veel meer schapen. 1 van de schapen die ik zag lag ondersteboven, met 4 poten in de lucht dus. Ojee heb ik weer! Op een drafje rende ik de dijk af, en alle ramptoeristen die om het arme schaap heen stonden gingen er ook gelijk op een drafje vandoor. Alleen het arme schaap niet. Die spartelde wat en keek me met grote ogen aan. Ik wist dat je een schaap wat op zn rug balanceerd niet zo moet laten liggen maar hoe krijg ik m overeind?? Ik pakte hem maar ergens bij zn vacht en probeerde mn met veel moeite op zn kont te krijgen waarna de rest hem gelukkig zelf lukte. Hij stond me eerst nog een poosje wat schaapachtig aan te kijken maar ging uiteindelijk achter de rest aan. Ik heb m nog ff nageroepen dat ie echt mazzel had want in het uur dat ik daar liep had ik verder echt geen mens gezien! 

Mijn eigen wandeling werd ook weer vervolgd. Vlak voor ik aan de terugtocht begon kwam ik toch nog een vrouw tegen, ook een pieterpadwandelaarster. Al snel raakten we aan de praat, ze vertelde over de eilanden die we vanaf dat punt konden zien liggen en toen ik liet vallen dat ik nog nooit op 1 van de eilanden was geweest was ze echt met stomheid geslagen! Dat méénde ik niet?? En ze vroeg lachend of ik wel van nederland kwam! Ja dus wel en het schaamrood steeg omhoog. Ik ging me bijna schuldig voelen en al stotterend stond ik me opeens te verantwoorden waarom ik nog nooit op 1 van de eilanden was geweest.... Nadat ze nog een foto van mij maakte op het uiterste puntje van nederland ging ik na een uur toch echt weer op Pieterburen aan.

Ondanks dat er geen zee was maar alleen wad was het echt wel een prachtig uitzicht vanaf de dijk en zeker even de moeite waard! Onderweg naar de camping zag ik vogels die ik nog nooit heb gezien, veel bloemen, hazen en een ree die vlak voor me met enorme sprongen uit het graanveld omhoog kwam! Ik ben hier net een paar uurtjes maar het lijkt al een hele dag! Het lukte me warempel nog om een patatje te scoren op een terras, zonder gezondheidstest en vragenlijst. Om half 10 en werd het een beetje fris dus door naar t camping waar ik een douche nam en ondertussen mn accu's op mocht laden in 'Het Praathuus'  zoals het kantoortje heette. Inmiddels ben ik er achter dat hier net zoveel kikkers zitten als thuis, zo niet nog veel meer! Er zitten ook méér uilen dan thuis. 4 jonge ransuilen begreep ik. Ik heb ze niet gezien helaas maar hoor ze behoorlijk goed. Ook heb ik het idee dat er een leger muizen om mn tent loopt. Mijn tentje staat ook pal onder de kerkklok die elk uur slaat en volgens mij ook de halve uren nog even laat weten dus ik denk dat ik mn wekker niet hoef te zetten...