Dag 7, van Echternach (halte Vugelsmille) naar Larochette.

Vanmorgen ging de wekker een kwartiertje later want ik hoefde niet m'n spullen in te pakken. Dat scheelde een boel. Gisteren was ik even gaan winkelen in Echternacht want 1 van m'n slippers was gescheurd, dat dingetje wat tussen je tenen zit was los en ik vind 't wel prettig dat ik als ik op een  camping kom ik m'n schoenen voor mn slippers kan verwisselen. Ook voor in de douchjes. Het zijn vooral terrasjes eigenlijk in het oude centrum en het was zondag dus zou ook zomaar kunnen dat een winkel daardoor niet open is. Maar je weet het niet en er zat een piepklein winkeltje, althans zo leek t van buiten, maar zodra je binnen stapte wist je niet waar je moest beginnen, ze hadden echt van alles. Ik vond dus al snel een paar badslippers die er mee door konden en keek nog even bij de rugtassen, want die hingen er naast. Ik kon m'n tent enz wel willen laten staan maar ik heb geen klein rugtasje, alleen m'n grote 65 liter-tas en om die nou mee te nemen zo goed als leeg is ook zo wat. Maar alles wat ik hier koop moet mee naar huis kunnen dus ik was wel wat kieskeurig maar wat bleek, ze hadden voor een paar euro een lichtgewicht opvouwbare rugtas.  Vergelijkbaar met zo'n nylon tasje van bv zeeman, zo'n bolletje heb ik altijd aan m'n tas hangen en gebruik ik vooral als douchetasje. Ik nam dus slippers en een LW rugtasje mee. Dat vulde ik vanmorgen met 2 liter water, belegd brood, 2 chocoladebroodjes een half zakje noten en een mars. Die mag ik wel als eerste opeten anders hoeft t niet meer. Tegen 7 uur liep ik van de camping af naar de bus en om minder dan een half uur later stond ik op de plek waar ik gisteren was ingestapt. 5 km voor Mullerthal. Ik vervolgde de route en het was heerlijk zo vroeg. Zo heerlijk rustig nog. Die eerste 5 km liep ik makkelijk weg. Nog fit, weinig ballast  (dat zet je aan het denken...)  en het pad had weinig obstakels. Redelijk vlak en (nog) geen geklim en geklauter. Het enige nadeel als je zo als eerste smorgens vroeg door het bos loopt is dat je alle spinnenwebben meeneemt. Als ik dan uit t bos kom voel ik me net als een kat die achter een kast vandaan komt waar je al even niet ben geweest...  Na een uurtje stappen kwam ik rond half 9 aan bij Heringer Millen. Waar de toerist info zit. Ik kom uit het bos en moet eerst een weg over steken en wat schertst mijn verbazing?? Er rijden gewoon bussen! Zelfs bus 262, de bus die ik gisteren nam om naar Mullerthal te gaan, reed gewoon voorbij!! Langs het bushokje ook waar nu dus niemand stond, maar anders had ie er gewoon kunnen stoppen lijkt me. Heel apart...maar ja daar heb ik nu weinig meer aan en ik ben er nu dus steek de weg over en loop door. Iets met loslaten. Net als dat ik gisteren óók niet met volle bepakking had hoeven lopen....ook loslaten. De toerist info was nog dicht, dat is niet zo gek om deze tijd, dus ik wandelde verder richting de waterval. Dat was niet zo ver meer, en het zal nu vast rustiger zijn dan toen ik hier laatst was om 4 uur 's middags. Er was inderdaad nog niemand hier, je hoorde alleen het water en de vogels. En dan was daar weer die omleiding waar ik op route 2 al mee te dealen had gehad. Als het nu maar goed ging. Ik kwam op een gegeven moment via een steil paadje van hoog uit het bos helemaal beneden bij het water. Maar toen was er geen pad meer. We zag ik iets wat voor een pad door zou gaan een stukje verder maar dat was wel behooijk steil omhoog. Hier was een deel van het pad weggeslagen met de overstroming in januari begreep ik. Ik zag geen rode M meer maar moest toch wat. Vorige keer moest ik een stukje langs de weg en die uiteindelijk oversteken maar daar zag ik verder geen route 3 bordjes volgens mij... ik besloot maar omhoog te klimmen via een soort onhandige trap van stenen keien. Daar boven leek een pad te lopen, dat zal het wel zijn. Terwijl ik bijna boven was maar het ook wel erg spannend hoog werd liepen er opeens mensen beneden. Een gezin leek het. Man, vrouw en 2 dochters en een hond. Mullerthal? Dan zat ik verkeerd riep de man. Oke....lekker dan. Maar hoe dan wel? Gewoon door het water, over de keien en zo verder.... Oke....gewoon door het water... Ze gingen me met z'n allen voor. Volg maar riep de man enthousiast. Ik moest eerst nog naar beneden. Een stuk dan, want een paar treden van de trap had je wel nodig. En dan gewoon door het water... Wist die man wel hoe glad die keien zijn als ze nat zijn? Maar ik volgde ze maar braaf en kwam er iig achter dat m'n schoenen behoorlijk waterdicht zijn! Geen natte voeten gelukkig! Ik volgde ze verder tot aan de waterval. Daar was het ook nog wat klimmen en klauteren en er lag echt een enorme kei in de weg maar daar moest ik dus gewoon overheen.  Ik liep gruwelijk in de weg voor een moeder die een foto wilde maken van haar kinderen die boven op de steen stonden.  De andere man die al lang en breed met z'n kroost boven op de brug stond vroeg of het lukte. Ja hoor, het gaat prima. Alleen nog even over die enorme kei en ik wil natuurlijk nog even wat foto's maken. Hij gebaarde nog welke kant ik op moest en zwaaide gedag. Misschien tot later want ze liepen dezelfde route. Ik klom over de steen en was ondertussen erg blij dat ik niet m'n grote rugtas bij me had. Dan had ik denk ik nooit omhoog gekomen.  Het was wel mooi op dat plekje, ik bleef een paar minuten hangen, maakte wat foto's en klom toen toch maar verder omhoog. En wat bedacht ik me toen....? Ik had gewoon langs de weg kunnen gaan net als bij de omleiding van route 2, en dan op het punt waar route 2 over de weg het bos in ging had ik voor route 3 die brug over kunnen lopen... Laten we het er maar op houden dat het nog vrij vroeg was en ik nog niet helemaal wakker. Het gezin was al helemaal uit m'n zicht verdwenen. Die liepen stevig door.  Er volgde een mooi stukje met weer wat rotswanden, die had ik op de eerste 5 km nog  niet gezien. Ik moest een trap over, vrij nieuw leek die, misschien al aangepast na de overstroming?  Uiteindelijk kwam ik bij een parkeerplaats waar ik de weg over moest en de route aan de overkant verderging. Ik moest een bospad in wat verlieverlee steeg en boven in het bos ergens was opeens een soort vierkante bak water. Een soort waterreservoir voor regenwater denk ik het was heel verrassend en echt een prachtig rustplek. Daar was het onderhand toch al tijd voor dus ik liep naar het bankje en viste m'n water en chocoladebroodjes uit m'n rugzakje. Het zonnetje scheen door de bomen heen en het water stroomde uit de bak via een opening naar beneden. Na een pauze van 15 min besloot ik weer verder te gaan. Een hele steile trap naar beneden met wel 50 treden ofzo. Vaak gaat net naast het trapje lopen beter dan via de trap maar daar was het hier te steil voor dus voetje voor voetje, tree voor tree ging ik omlaag.  En wat bleek daar? Nog zo'n grote opvangbak en het water vanuit die andere bak liep volgens mij via een grote kei of rots als een soort waterval hier beneden in die bak! Dit plekje was nog mooier! Het water in deze opvangbak zag er ook superschoon en helder uit. Het is dat ik nog genoeg water heb anders zou ik het zowat durven drinken. Nou durf ik dat al snel. Ik heb vroeger vaak zat per ongeluk tijdens het zwemmen ergens een slok water binnen gekregen en ik leef nog steeds. Ik ging niet meer zitten maar bleef nog wel even rondhangen en maakte m'n handen en gezicht nat met het ijskoude water.  Ik hoorde stemmen in het bos en er kwam van de tegengestelde richting een hele familie aan. Ik besloot verder te gaan en het pad ging verder als vlonderpad laag door het bos. Best een heel stukje, langs mooie rotsen heen om vervolgens weer bij een parkeerplaats aan te komen waar nogal wat mensen liepen.  Soms ging de route even het bos uit maar vaak niet voor lang. Wel voelde je gelijk hoe vreselijk warm het was. Ik denk niet dat ik iets tegenkom om water bij te vullen dus probeerde een beetje zuinig te doen met mn water. Niet te veel in 1x maar regelmatig kleine slokjes. Erg veel wandelaars kwam ik ook niet tegen vandaag. Weinig tot geen backpackers iig. Halverwege een prachtig stuk door een bos zag ik een wegwijzer dat er 100 meter verder blijkaar iets te zien was. Er was een trap stijl omhoog en halverwege had ik al bijna spijt omdat het erg zwaar was want zelfs in het bos was het inmiddels best warm aan het woorden al scheen de zon niet fel op je kop. Ik ging door want had de tijd en wil ook gewoon weten wat daarboven te zien is. Het was een zonnewijzer. Erg boeiend vond ik t niet omdat ik niet het idee had dat ie nog goed functioneerde. Er was nauwelijks zo'n daarboven maar anders zou dat ding aangeven hoe laat het is door hoe de zon of de schaduw er op valt. Zoiets dacht ik. Er stond een bankje en het was een heerlijk rustig plekje dus ik ging maar weer even zitten en at m'n andere chocoladebroodje op. Daarna daalde ik die trap maar weer af en ging verder. Ik zag een enorme mierenhoop en echt miljoenen grote bosmieren kropen er omheen. Ik vind dat altijd fascinerend om te zien. Zulke inimini beestjes maar wat ze al niet voor elkaar krijgen. Wat een enorm werk ze verrichten. Beetje sneu wel dat ik er zeker te weten een aantal heb doodgetrapt. Het pad ging op een gegeven moment een weg over en aan de overkant weer stijl omhoog het bos in. Een klein stukje verder opeens weer heel stijl omlaag. Liep je laag dan zag je enorme heuvels om je heen en als je hoog liep zag je diepe dalen. Ik moest denken aan dat versje wat we vroeger wel zongen: Op bergen en in dalen, ja overal is God. Waar wij ook immer dwalen of toeven daar is God.... ik weet niet of die tekst echt letterlijk bedoeld is maar zo kan je het ook wel zien denk ik. Hier in deze omgeving vol enorme rotsen en bergen ben ik me er ook heel bewust van hoe klein wij zijn en hoe groot God is.  M'n water dreigde op te raken en ik liep boven op een heuvel het bos uit en er volgde uiteindelijk 2 km lang lopen in de volle zon. Het was 12 uur en geen schaduwplekje te vinden. Je had er mooi uitzicht over een klein gehuchtje waar ik niet in dacht te komen maar dat leek mee te vallen, de route ging de heuvel af naar beneden tot vlak bij een paar huizen. Ik besloot de gok te wagen en te gaan vragen om water, of iemand m'n fles wilde vullen.  Het was te warm om er een stuk voor om te moeten lopen maar ik was nog geen 1 minuut lopen erbij vandaan. Alles zag er erg dicht en stil uit maar bij t 2e huis hoorde ik stemmen. Er stonden mensen in een garage. Bezig boodschappen uit te laden. Ik liet m'n fles zien en vroeg of ik wat water kon krijgen. De vrouw dook gelijk naar een six pack waterflessen en haalde er een anderhalve literfles uit. Ik wilde er wat voor geven maar dat wilde ze absoluut niet. Ook vulde ze nog m'n lege 500 ml fles dus die laatste 6 km naar Larochette moest zo wel lukken. Het ging nog even door over de heuvel open en bloot maar volgens de vrouw van het water kwam er ook weer bos aan. Dat klopt, na het oversteken van een weg aan het eind van de weilanden kwamen er weer bomen maar omdat de zon zo hoog aan de hemel stond was de schaduw ver te zoeken. Het waren de laatste kilometers. Ik had er al bijna 25 km opzitten. Stiekem wel blij dat het zonder volledige bagage kon want het was zo al pittig zat, ook wel door de hete temperatuur. M'n telefoon gaf 34 graden aan.  Het laatste stuk was wel erg prettig lopen, grotendeels toch weer door bos en op het laatst werd het een smal pad met aan de ene kant bos en aan de andere kant kreeg je steeds meer uitzicht over Larochette. In de verte kwam het kasteel al inbeeld. Een stukje verderop, kort voor het eindpunt was nog een mooi uitkijkpunt over de stad. Ik maakte wat foto's en besloot af te dalen via een klein paadje naar beneden en zo de finish te bereiken. Het eerste terras wat ik tegenkwam ging ik aan om even een koude frisdrank te nemen. Het was een bakker, en ze hadden een koeling met flesjes. Beetje ongezellig wel maar dit terras had wel het meeste schaduw en ik had zoveel trek dus ik besloot er toch maar voor te gaan.  Na de koude cola had ik nog wel 3 kwartier voordat m'n bus kwam naar Echternach dus ik liep een rondje. Er was eigenlijk niet veel te zien en te beleven. Geen winkeltjes ofzo alleen een paar terrasjes.  En een kermis. Ik besloot even naar de toerist info te lopen, zomaar om even te kijken. Ik kocht er een magneetje voor op de wc van Luxemburg en bladerde wat folders door maar dat was het. Ik liep naar de bushalte, die was in de schaduw en ik besloot m'n tijd maar uit te zitten.  Er kwam een gezinnetje aan, het waren de mensen die ik ook bij de waterval zag. Ze gingen met de zelfde bus als ik, 262, en dan tot Mullerthal want daar hadden ze smorgens hun auto geparkeerd. Er kwam natuurlijk gelijk een discussie op gang of hij daar zou stoppen of niet en de chauffeur gaf uiteindelijk uitkomst. Nee daar stop ik niet. Ik rij wel langs de halte, maar mag er van de computer niet stoppen... het 2 seconden om je deur open te doen en ons er daar uit te laten probeerde de man nog maar zelfs dat mocht hij niet doen zei de chauffeur. Alleen de gele bussen, een andere vervoersmaatschsppij, mogen daar stoppen.....héél bijzonder. Ze kregen het advies maar te blijven zitten tot Echernach la Gare en daar op het station een gele bus te pakken richting Larochette die wél mag stoppen bij de halte in Mullerthal.   Ik was blij dat mijn rit voorspoedig verliep. Van het busstation in Echternach liep ik door het centrum terug en besloot mijzelf te trakteren op een heerlijk 'ijsje' bij de luxe ijssalon waar ik afgelopen week al 6x langs ben gelopen. Ik bestelde een enorme bosvruchten sorbet en hij smaakte prima.  Daarna terug naar de camping waar ik al nieuwe buren had. Het trekkersveld stond aardig vol. Naast mij had een Fin z'n tentje gezet en verontschuldigde zich dat hij heel de picknick tafel die tussen ons in stond in beslag nam. Ik ging douchen, ruimde m'n spullen wat op en warmtde het blikje goulash-soep op. Dat had ik meegenomen uit de mini-market waar ik langsliep, iets na de ijssalon.  Ik had nog een blikje met 4 schijven ananas, dat was het toetje. Fruit is bijna niet te kopen op loopafstand maar dit was ook wel lekker.  Ik typte dit stukje en besloot vroeg te gaan slapen omdat ik weer vroeg op wilde ivm de verwachte extreme warmte om morgen naar huis te gaan...