Dag 7, Vierlingsbeek - Swolgen

Ik kom al lekker in het ritme, vanmorgen weer lekker vroeg inpakken en om voor half 6 wegwezen. Mn buurvrouw Diandra sliep nog dus ik probeerde zachtjes te doen maar dat is knap lastig. Alles kraakt en piept en ritselt. Het was nog best donker maar ik hoefde niet gelijk het bos door, dat scheelt. De straatverlichting in het gehucht Holthees brandde nog. Er volgde een lang saai stuk langs het spoor en ik passeerde het volgende gehucht maar na anderhalve kilometer ging de route een bosweg in en al slingerend dwars door de Boschhuizer bergen, een prachtig stuk, de Drunense duinen zijn er niks bij maar dat mulle zand loopt zo vreselijk beroerd. De zon was nog niet echt op maar het zweet liep in sraaltjes van mn rug naar beneden. Ik was blij dat de zon niet al hoog aan de hemel stond want dit was echt Balooërveld deel 2.  Ik had ook al zoveel hekken gepasseerd dat ik niet meer wist aan welke kant je de runderen of wilde paarden nou tegen kon komen. Gelukkig kwam er ook een eind aan dit heide/duin-gebied en ik liep het bos uit maar niet veel later ook weer in bij Landgoed Geysteren langs de Oostrumse Beek en de Rosmolen, een oude watermolen dus. Ik maakte wat foto's en zowaar begom het te druppelen! Regen! Dat was lekker al merkte ik er niet heel erg veel van, want ik liep in een bos, maar ik verheugde me op het moment dat ik het bos uit zo lopen en de regen met bakken naar benee kwam. Het was echt supermooi daar, echt sprookjesachtig, alweer, en ik vergat soms dat ik gewoon in nederland was. Nooit geweten dat er zoveel mooie plekken in nederland waren. Gelukkig duurde het best een tijd voor de zon zich liet zien. Het was rond half 10 pas maar hij was ook gelijk goed heet. Maar eerst nog Wanssum, daar liep ik naar toe, en daar zat een Jumbo die gelukkig open was om 9 uur. Even na 9 uur liep ik over de maas en ik zag de winkel al liggen. Ik had lopenderweg al bedacht wat ik nodig had of wilde hebben èn niet onbelangrijk...kon dragen want ik moest nog best een stukje, 6 km ongeveer en verderop zat geen supermarkt meer. Voor de supermarkt at en dronk ik gelijk wat op, dat scheelde weer dus ik liep met een goed gevulde maag weer verder richting het volgende gehucht...Meerlo over een lang mooi, bospad. Toen ik daar bij het 'Kasteelke' even op een bankje zat te drinken kwam Diandra aanlopen. Even verder was een cafe tegenover de kerk en daar liepen we samen heen. Of alles oke was met ons? Beetje spierpijn, blaren en oververmoeid maar verder gaat het prima. En of we afgelopen 2 weken in het buitenland waren geweest? Ehh ja...het Pieterpad loopt soms een stukje door Duitsland. Hadden we nu een probleem? Nou nee, we mochten gaan zitten. We dronken wat en mn buurvrouw wilde nog wat eten, dus ik ging alleen verder. Er volgde een heet stuk, maar ook mooi langs een beekje waar mensen aan het kanoën waren. Ik hoorde later dat Diandra daar in de beek was gaan liggen! Het klinkt erg aantrekkelijk maar ik nam toch liever straks gewoon een douche. Op naar het volgende dorp. Ik kwam onderweg daarheen nog 3 andere pieterpadders tegen en we liepen een poosje in een groepje van 4 verder. Tienray, een soort bedevaarsoord, Klein Lourdes. Er stond een gigantische kerk en ik heb even om het hoekje gekeken, eigenlijk meer omdat ik dacht dat het daarbinnen wel lekker koel zou zijn maar dat viel tegen. Zelfs daar was het gewoon warm. Van Tienray nog een klein stukje vooral door het bos naar Swolgen waar mijn camping zat. En in het dorp een eetcafe waar ik besloot even goed te eten. Toen ik daar bijna uitgegeten was kwam Diandra het terras oplopen. Ze vond het nog te vroeg voor deze camping en liep nog 5 km verder. Heel even heb ik dat ook overwogen maar ik had me ingesteld op hier en hield het daar maar bij. Maar een half uurtje later had ik er bijna spijt van. Ik kwam bij de camping die amper een km van de route zat maar schrok wel even. Een grote lege kale vlakte. Een voetbalveld. Er stond een bouwkeet. En nog één. Misschien is dit het kampeerveld niet dacht ik nog en liep het pad op richting het huis wat erbij zat, op zoek naar een soort van receptie. Toen ik langs het veld liep zag ik een knul op de grond liggen met een grote rugzak en wandelschoenen. Ook een pieterpad-loper bleek snel. Hij wees me de weg en dat grote kale veld, de savanne noemde de jongen het, was toch echt het kampeerveld. terwijl ik een extra rondje liep kwam de eigenaar er aan. Ik mocht mn tent neerzetten, de administratie komt later wel. Ik moest eerst ff uithijgen en zette even later mn tentje op. Daarna zo snel mogelijk mn spullen bij elkaar zoeken om te douchen. Daar knap je al een stuk van op. Het douchegebouw was vrij nieuw. De hele camping was eigenlijk vrij nieuw en net een maand open. Vanwege corona dus ook. Vandaar dat het zo stil en kaal was. Een paar netgeplaatste boompjes en dood kaal gras...het ziet er ook niet echt uit van oh gezellig, hier ga ik een weekje staan. De beheerders waren wel erg aardig en we konden binnen in een loods zitten. Niet dat het daar veel koeler was maar iig geen zon. Toen ik op een plekje in de schaduw lag hoorde ik weer bekende stemmen. Is Paulien hier ook soms? Werd gevraagd...Ja dus. De 2 jonge meiden die ik al meerder keren tegen ben gekomen waren op de savanne aangekomen samen met een vriend. Ik kon een hapje met ze mee-eten, ze hadden genoeg zeiden ze tijdens het koken. We kletsten nog wat bij en toen was het tijd voor mn telefoontje aan thuis en daarna mn tent in. In de loop van de avond begon het flink te waaien, dat was wel een verademing. Ik heb even mn tent-deuren tegen elkaar open gezet zodat het even door kon waaien. Morgen misschien een half uurtje later vertrekken want na deze camping gelijk een flink stuk het bos in, en dat is niet handig in het donker...