Dag 1, Luik - Esneux

Het begin van de reis verliep geweldig! Een superkoele rit van Utrecht naar Maastricht zonder overstappen en ondertussen genieten van het landschap dat langzaam veranderd. In Maastricht kocht ik een kaartje naar Luik en ik zocht de bijbehorende trein op. Die vond ik. Je zou niet verwachten dat een treinstel met die look nog rijd maar warempel! Het spoorwegmuseum zou er een moord voor doen... Airco kennen ze in België blijkbaar niet en ik Iag bijna het loodje tijdens die laatste rit van 3 kwartier. Toen ik in Luik uitstapte leek het of ik in de opnames van CSI beland was want er lag een halfdode man op het perron in een enorme plas bloed! Gelukkig waren er al veel hulpdiensten bij dus kon ik gewoon op zoek naar het beginpunt van mijn route. Gelukkig vrij snel gevonden en in een vreselijke hitte vervolgde ik mijn reis, te voet. Ik had even spijt dat ik niet toch een stukje verder was gegaan met de trein want ik werd op een gegeven moment echt even beroerd. Misselijk, duizelig...Ik mijn personal ehbo-er ge-smst want ik had al 3x een korte pauze ingelast maar ik ging me niet veel beter voelen. 3 liter water bij me en ik zette het van ellende maar op een zuipen maar ook dat deed weinig goed. Half uurtje pauze schat! Nou dat moet dan maar al past dat niet echt in mijn planning maar om nou van mn stokkie te gaan zag ik ook niet zo zitten. gelukkig was ik inmiddels in het bos beland maar wel gelijk een enorme klim omhoog. Uitgeput plofte ik eindelijk boven gekomen op het eerstvolgende bankje neer, gelukkig stonden er vrij veel, en ik haalde 15 kilo van mn rug en pakte een lekkere koude, nog een beetje bevroren fles water. Doordat ie nat was aan de buitenkant gleed ie met het zelfde gangetje weer uit mn handen en rolde het akelig stijle bospad af naar beneden... Gelukkig had ie weinig gevoel voor richting, ging ie schuin en hield stop tegen een boompje. Poehee!! Ik was ook al met een vaartje onderweg naar beneden, dat ging bijna vanzelf, dat wel, maar ik moest toch mèt fles ook weer een flink  stukkie omhoog. Maar even languit op het bankje liggen om bij te komen dan maar want ik had niet veel zin om net als die fles zo de heuvel af te rollen. Ik was echt nog niet helemaal in orde. Het zweet gutste van mn gezicht, droop in flinke stromen over mn rug naar lager gelegen gebied en om mezelf even te koelen rolde ik de ijskoude fles over mn gezicht, hals en armen... Oeps...ik vergat even dat ie net over een zanderig bospad was gerold en ik heb alles dus gelijk lekker gescrubd.  Nouja...ik kom toch geen mens tegen. Wie komt er nou op het idee om te gaan wandelen met dit weer?  Minstens 35 graden en onweer op komst. Bepakt en bezakt nog wel... Rustig aan en met regelmatig een pauze vervolgde ik mn weg. Op een gegeven moment ging de route het bos uit om na passeren van een dorp en groot verkeersplein weer het bos in te duiken. Ik had nog geen 10 meter gelopen en zocht nog om me heen naar tekens van mijn route als ik opeens een spiernaakte kerel in het bos zie staan!! Echt helemaal bloot. Dat weet ik heel zeker want ik had het eerst niet door en heb hem dus heel uitgebreid bekeken! Nou had ik natuurlijk heel stoer kunnen zeggen: Is dat alles??? Of iets dergelijks maar dat kwam ff niet in me op. Ik rende als een speer mèt ruim 15 kilo op mn rug dwars door de struiken het bos weer uit!! En ja ik weet...daar kickt ie juist op waarschijnlijk maar het was gewoon een reflex! In paniek sprak ik iemand aan die bij de bushalte stond en vertelde wat ik had gezien maar die haalde zn schouders op of dat dat vrij normaal is.  Ik nam even een korte pauze en hoopte dat ie weg was gegaan maar toen ik door de struiken gluurde naar het punt waar ik hem ongeveer had gezien stond ie nog uitgebreid een showtje weg te geven. Teruggaan naar dat punt was dus geen optie dus ik probeerde mn route buiten dat stuk bos om te vervolgen maar dat bleek niet echt te lukkelukEr liep een grote drukke weg waar ik niet kon lopen en de berm werd steeds hoger en stijler. Ik wilde dat stuk ook echt niet overslaan want er volgde vrij snel een prachtig uitkijkpunt heel hoog boven op een rots. Ik baalde behoorlijk en smste Reinier. Niet dat hij die kerel ff weg kon jagen vanaf thuis maar ik was serieus even flink in paniek. Het was inmiddels al 5 uur en ik moest nog best een aardig stuk maar ik wist niet hoe??  Het rommelde ook al een poosje behoorlijk en het leek er nu wel op dst het overging in een flinke onweersbui. Al biddend ging ik paniekerig op zoek naar een plek om weer op mn route te kunnen komen en warempel, ik zag iets in de berm omhoog wat òf een bospad was of een plek waar water naar beneden de heuvel afstroomd. Het was gelukkig het eerste merkte ik toen ik bijna op handen en knieen naar boven klom in de berm langs de weg. Het zal er vast heel raar uitgezien hebben maar dat kon me opeens even helemaal niet meer boeien. Ik speurde naar de rood/witte streepjes van mn route en al vrij snel zag ik mijn route dit pad kruisen.  Op een drafje volgde ik weer mijn route, toch een beetje bang nog om die kerel weer tegen te komen.  Het onweer was er ook nog steeds. Het werd erg donker en de blui hing blijkbaar vlak boven me want opeens een felle flits en een flinke klap er gelij achteraan. Mijn drafje werd bijna galop want echt heel plezierig wandelen was het zo niet. Het heeft ook wat geregent maar dat is bijna niet noemenswaardig. Een flinke stortbuit had best even lekker geweest. Het onweer dreef over en ik was bijna boven op het prachtige uitkijkpunt toen ik geritsel hoorde vlakbij. Een groep van 6 of 7 reeën, grote en een paar kleintjes volgens mij liepen wat te struinen tussen de bladeren en leken niet eens te schrikken van mij. Ik kon zelfs op mn gemak mn camera pakken en een paar foto's maken!  Na een paar minuten doken ze dieper het bos in en ik was inmiddels boven beland. Even een pauze op een prachtig plek. Het was 18:00 uur dus ik at en dronk wat en bekeek mn route. Ik kwam tot de ontdekking dat ik best nog een stuk moest en op een paar slokken druivensap niets meer te drinken had. Zuinig doen maar dan. Even later liep ik verder en passeerde een bankje en laat daar nou een 2 literfles water op staan. Dicht dus nog, uit de winkel. Heeft iemand m vergeten of bewust laten staan? Ik twijfelde even maar moest denken aan een verhaal over een man die God om hulp vroeg en hij zag niet hoe God hem hielp. Uiteindelijk verdronk hij volgens mij. Ik kon die fles laten staan maar ben ik dan niet net als die man? Had God die fles daar 'neergezet'??  Ik nam de fles dus mee en heb m ook echt nodig gehad! Ik heb vandaag regelmatig God om hulp gevraagd en waarom zou Hij dat niet op deze manier kunnen doen? Rond 19:00 uur verwisselde ik het bos voor het dorp waar mijn camping lag. Als er nog maar een plekje is dacht ik maar toen ik het terrein op liep vroeg ik me af of deze camping nog wel 'camping' was. Het was erg leeg maar ook erg armoedig en vervallen allemaal. Helaas geen friterie meer op het terrein maar ze hadden wél een douche en hoe oud en vies ie ook was ik was er op dat moment heel erg blij mee!!  Mn tent vlug neergezet, douchen en even teruggelopen naar het dorp voor iets te eten. Gelukkig zat er behalve restaurants ook een snackbar maar die was niet voor herhaling vatbaar. Een kaassouflé met het formaal van een kipnugget en ik brak de paar kiezen die ik nog heb bijna op de patat. Inmiddels is mijn telefoon weer opgeladen, nou ik nog...  Weltruste!